روزگاری بود میوه اش فتنه، خوراکش مردار، زندگی اش آلوده، سایه های ترس شانه های بردگان را می لرزاند. تازیانه ستم، عاطفه را از چهره ها می سترد. تاریکی، در اعماق تن انسان زوزه می کشید و دخترکان بی گناه، در خاک سرد زنده به گور می شدند. و در این هنگام بود که محمد (ص) بر چکاد کوه نور ایستاد و زمین در زیر پاهای او استوار گردید.

حیات و زندگى و وجود پیامبر صلی الله علیه و آله ، بویژه مقام نبوّت و رسالت آن حضرت که در آیات قرآن و روایات مطرح است ، براى همه انسان‏ها در همه عصرها و قرن‏ها کانونى بى‏نهایت از مهر و محبّت و رحمت و رأفت است .

قرآن در این زمینه مى‏فرماید : وَمَا أَرْسَلْنَاکَ إِلاَّ رَحْمَةً لِلْعَالَمِینَ ¹

و تو راجز رحمتى براى جهانیان نفرستادیم . لَقَدْ جَاءَکُمْ رَسُولٌ مِنْ أَنْفُسِکُمْ عَزِیزٌ عَلَیْهِ مَاعَنِتُّمْ حَرِیصٌ عَلَیْکُم بِالْمُؤْمِنِینَ رَؤُوفٌ رَحِیمٌ ² .

یقیناً پیامبرى از جنس خودتان به سویتان آمد که به رنج و مشقت افتادنتان بر او دشوار است ، اشتیاق شدیدى به  هدایتِ  شما دارد ، و نسبت به مؤمنان رئوف و مهربان است .